
این پروژه بر آن است تا رویکرد جدیدی از معماری برای بغداد را شاهد باشد، رویکردی که به کمک آن این شهر معماری و میراث تاریخی خود را جشن بگیرد. تبدیل سایت ویرانه به مرکز طراحی بغداد، طراحی معاصری را به نمایش میگذارد تا فضایی خلاقانه از همکاری مردم را نشان دهد که در عین طراحی معاصر برخوردی تلفیقی با میراث فرهنگی و معماری تاریخی داشته باشد.

پس از تخریب بنا و تغییر هویت بنا، مردم فضایی بین دیوارها ایجاد کردند که به عنوان لایه ای معاصر بین دیوارها حفظ شده و لایه ی زیگورات وارونه در داخل زمین طراحی شد که به همراه لایه ای از آب که به آینه تبدیل شد تاریخ را منعکس می کند.
در میان دیوارها مردم فضایی خلق کرده اند، از تاریخ و طبیعت. دیوارهایی که یکی از بازماندگان حمله آمریکا به عراق است. از این رو مفهوم اصلی طراحی، احترام به خرد جمعی مردم برای بازسازی شهر تاریخی بغداد است و ساختار فضایی پروژه منتج از فضای گردهمایی است که از زیگورات اور الهام گرفته است.

آب نیز به عنوان نمادی از تمدن بین النهرین نقش کلیدی در این چرخه ی فضایی ایجاد می کند. آب به عنوان عنصری که از یک رو مرزی میان تخیل و واقعیت است و از سوی دیگر همواره به عنوان عنصری یادآوری کننده در میان متفکران بوده است. به این ترتیب در آشکارترین لایه از پروژه آب شکلی خیال انگیز به خود گرفته و گویی انعکاس قرن ها تاریخ شهر بغداد را در خود جای داده است. انعکاس دیوارهایی که شاید در نگاهی نه چندان عمیق ویرانه هایی از جنگ است ولی در بستر جامعه نمادی از تاریخ مقاومت شهر بغداد را در خود جای داده است.